Her şey, o meşhur final haftasında, okul kantininde başladı. Dört kafadar olarak hayatı sorgularken, aramızdan birinin (ismi bizde saklı kalsın) sürdüğü o genzi yakan, ağır parfüm masanın tek gündemi oldu. ‘Oğlum bu ne? Hacı yağı ile tineri mi karıştırdın?’ diye başlayan o acımasız öğrenci geyiği, bir anda akademik bir inada dönüştü: ‘Çok biliyorsanız daha iyisini siz yapın!’

O gün gülüp geçtiğimiz bu iddia, gece yarısı ders çalışmak yerine notaların kimyasını araştırmaya, formül denemelerine ve bitmek bilmeyen ‘oldu mu?’ testlerine dönüştü. Mühendislik zekamızı, estetikle (ve biraz da o arkadaşımıza haddini bildirme isteğiyle) birleştirdik.

Sonuç mu? Şaka olarak başlayan bu serüven, şimdi tutkuyla bağlı olduğumuz bir markaya dönüştü. Diplomalarımızı duvara, kokularımızı şişelere sığdırdık. Bu parfümün içinde sadece esans yok; uykusuz vize haftaları, bitmeyen kantin sohbetleri ve dört arkadaşın yıkılmaz dostluğu var.

Kötü kokan o arkadaşa teşekkürler, sayesinde buradayız!